0050: Blue Mountains (Australië)

De Blue Mountains vormen een grotendeels bebost landschap op een zandsteenplateau dat ongeveer 60 km ten westen van Sydney begint. Het werelderfgoed bestaat uit acht beschermde gebieden. Het plateau heeft het overleven van een zeer gevarieerd plantenleven en dierenleven mogelijk gemaakt door bescherming te bieden tegen klimaatveranderingen tijdens de recente geologische geschiedenis. Het is bekend vanwege de uitgebreide aanwezigheid van eucalyptusbossen, die variëren van natte en droge sclerofiele wouden tot eucalyptusstruiken, en vanwege de variatie in eucalyptusssoorten. Er zijn 101 soorten aanwezig.

op de werelderfgoedlijst sinds 2000

bezocht in juli 2007

0049: Royal Carlton Gardens (Australië)

De Royal Exhibition builsing is in het oorspronkelijke decor van de Carlton Gardens wereldwijd het enige goeddeels intacte voorbeeld van een hoofdgebouw uit een belangrijke internationale tentoonstelling. Gebouw en tuinen werden ontworpen voor de grote tentoonstellingen van 1880 en 1888 in Melbourne. Het gebouw is opgetrokken uit baksteen, hout, staal en leisteen. Stijlelementen zijn Byzantijns, romaans, Lombardisch en Italiaanse renaissance. Het geheel is typerend voor de internationale tentoonstellingsbeweging, die technologische innovatie zichtbaar wilde maken, en het bevat veel kenmerken die de tentoonstellingen zo spectaculair maakten: een koepel, een grote hal, enorme ingangsportalen en aanvullende tuinen en bezichtigingsruimtes. In tegenstelling tot de bouwwerken van veel andere internationale tentoonstellingen werd de Royal Exhibition Building ontworpen als een permanent gebouw dat in de toekomst een rol zou spelen in de culturele activiteiten van de groeiende stad Melbourne.

op de werelderfgoedlijst sinds 2004

bezocht in augustus 2009

0048: Australische dwangarbeiderskoloniën (Australië)

Het erfgoed omvat een selectie van elf strafkoloniën uit de duizenden die in de achttiende eeuw en de negentiende eeuw door het Britse Rijk op Australische bodem zijn gesticht. Ze liggen voornamelijk rond Sydney en op Tasmanië in de vruchtbare kuststrook waaruit de Aboriginals werden verdreven, en ook op Norfolkeiland en in Fremantle. Ongeveer 160.000 mannen, vrouwen en kinderen werden in 80 jaar tussen 1787 en 1868 naar Australië verbannen. Elk van de plaatsen deed dienst als strafgevangenis, maar men kon ook eerherstel krijgen door als dwangarbeider te helpen bij de opbouw van de kolonie. Bij dit erfgoed gaat het om de best bewaard gebleven voorbeelden van gevangenentransporten op grote schaal en de koloniale expansie van Europese mogelijkheden door de aanwezigheid en arbeid van veroordeelden.

op de werelderfgoedlijst sinds 2010

bezocht in juli 2007; juli 2009; september 2009

0047: nationaal park Purnululu (Australië)

Het nationaal park Purnululu heeft een grootte van 2397 km² en ligt in de regio Kimberley in het uiterste noorden van de staat West-Australië. Het is met name bekend door de Bungle Bungle Range, een van de uitgestrekste en indrukwekkendste plaatsen met zandstenen torenkarst ter wereld. Het kwartsiet uit het devoon is gedurende twintig miljoen jaar geërodeerd tot een reeks bijenkorf-achtige torens of kegels tussen steilwandige kloven van 100 tot 200 meter diep. Het oppervlak van de torens is duidelijk getekend door regelmatige horizontale stroken bestaande uit een donkergrijze korst van blauwalgen, eencellige fotosynthetische organismes. Deze uitzonderlijke voorbeelden van kegelkarst hebben hun unieke bestaan te danken aan de interactie van verschillende geologische, biologische en klimatologische fenomenen.

bezocht in juli 2009

op de werelderfgoedlijst sinds 2003

0046: Ningaloo kust (Australië)

Het 6045 km² grote erfgoed van de Ningaloo kust ligt ongeveer 1000 km ten noorden van Perth. Het omvat één van de langste koraalriffen in de nabijheid van de kust ter wereld en is vermaard om de jaarlijkse samenscholing van walvishaaien die naar het rif komen om voedsel te zoeken. Het gebied kent een overvloedig zeeleven met 500 vissoorten, 300 koraalsoorten en 600 schelpensoorten naast veel andere ongewervelde zeedieren. Ook zijn onlangs nieuwe sponsensoorten ontdekt. Op het land kent het erfgoed uitgebreide karstsystemen en een netwerkk van onderaardse grotten, doorgangen en grondwatersystemen. Daarin leeft een verscheidenheid van zeldzame soorten die een bijdrage leveren aan de uitzonderlijke biodiversiteit van dit kustgebied.

op de werelderfgoedlijst sinds 2011

bezocht in juli 2009

0045: binnenstad van Verona (Italië)

De historische stad Verona werd gesticht in de eerste eeuw voor Christus en kende een periode van welvaart in de dertiende en veertiende eeuw onder de heerschappij van de familie Scaliger in in de vijftiende tot achttiende eeuw als onderdeel van de Republiek Venetië. In Verona is een opmerkelijk aantal monumenten uit de oudheid, de middeleeuwen en de renaissance bewaard gebleven. De kern van de stad bestaat uit de Romeinse stad in de lus van de rivier de Adige met als overblijfselen stadspoorten, het theater en de Arena. Na het Colosseum is dit het grootste amfitheater. Het hart van Verona wordt gevormd door het complex bestaande uit Piazza delle Erbe en Piazza dei Signori met hun historische gebouwen, waaronde Palazzo del Comune, Palazzo del Governo, Loggia del Consiglia, Arche Sciligere en Domus Nova.

0044: Assisi, Basilicata di San Francesco en andere Franciscaner locaties (Italië)

Het middeleeuwse Assisi is de geboorteplaats van Franciscus. De continuïteit van dit stedelijke heiligdom van de Romeinse en middeleeuwse oorsprong komt mooi tot uiting. De middeleeuwse meesterwerken van de stad hebben die tot een fundamenteel referentiepunt gemaakt voor Italiaanse en Europese kunst. Er is ook een nauwe verwantschap met het werk van de franciscanerorde waarvan de boodschap wereldwijd veel heeft bijgedragen aan kunst en architectuur. Assisi ligt op de heuvel Asio aan de voet van de Monte Subasio. De belangrijkste gebeurtenis uit de geschiedenis van de stad waren het werk van Franciscus van Assisi.
De Sint-Franciscusbasiliek is een prachtig voorbeeld van een architectonisch complex dat de ontwikkeling van kunst en architectuur ingrijpend heeft beïnvloed.

0043: Aquileia (Italië)

Aquileia ligt in Friuli-Venezia-Giulia en is één van de grootste en welvarendste steden van het vroege Romeinse Rijk. Het werd in het midden van de 5de eeuw door Attila de Hun verwoest. Het grootste deel ligt nog onopgegraven onder de akkers en is als zodanig nog één van de grootste archeologische reservaten in zijn soort. Opgravingen hebben een deel van het forum blootgelegd, de Romeinse basilica, de repubikeinse macellum, een aantal badhuizen en twee luxe wooncomplexen. Buiten de stadsmuren zijn een indrukwekkend kerkhof, een amfitheater en het circus opgegraven. De indrukwekkendste overblijfselen van de Romeinse stad zijn de haveninstallaties, een rij pakhuizen en de kades langs de oevers van de rivier.

0042: begijnhoven (België)

Begijnen waren vrouwen die hun leven aan God wijdden, zonder zich uit het wereldse leven terug te trekken. In de 13de eeuw stichtten zij daartoe eigen woongebieden, genoemd begijnhoven. Deze vormden ommuurde gemeenschappen die aan hun spirituele en materiële behoeften tegemoet kwamen.

De Vlaamse begijnhoven zijn architectonische ensembles bestaande uit een centraal gelegen kerkgebouw met al of niet een infirmerie, conventen en aparte huisjes met voorhofje gesitueerd rond een plein of uitgevend op een regelmatig gevormd stratenpatroon. De bouwstijl weerspiegelt de stijl van de tijd maar was toch regionaal gekleurd door de aanwending van plaatselijk voorkomende bouwmaterialen.

op de werelderfgoedlijst sinds 1998

bezocht in april 2007

0041: Onze-Lieve-Vrouwe-kathedraal Doornik (België)

De kathedraal, een architecturaal meesterwerk van het middeleeuwse Westen, is een van de onvermijdelijke plaatsen van de stad. De gigantische afmetingen van het gebouw en de vijf massieve torens spreken voor zich. Het kerkschip en het transept, die dateren uit de 12 de eeuw, zijn in romaanse stijl met zowel Normandische als Rijnlandse invloeden. Het koor, voltooid in 1254, is in gotische stijl. De combinatie van de verschillende natuurstenen geeft het een ontegenzeggelijke originaliteit.
 
Het interieur overvloeit van de decoratieve elementen, alsook een opmerkelijk meubilair. Zo zijn de zijportalen bijvoorbeeld gedecoreerd met romaanse beeldhouwwerken en is er een oksaal ontworpen door Corneille Devriendt (1572). De zogeheten schatkamer (museum) is eveneens buitengewoon interessant omwille van de aanwezigheid van grote werken zoals de grote reliekschrijnen van Onze Lieve Vrouw en de Heilige Eleutherius, waardevol ivoor, kerkzilver, een wandtapijt van Arras van de 14de eeuw…

op de werelderfgoedlijst sinds 2000

bezocht in februari 2010

0040: kastelen en stadsmuren van koning Edward in Gwynedd (Verenigd Koninkrijk)

De kastelen van Beaumaris en Harlech, grotendeels het werk van James of St George, de grootste militaire bouwmeester van zijn tijd en de versterkte complexen van Caernaerfon en Conwy liggen in het voormalig vorstendom Gwynedd in Noord-Wales. Deze uitzonderlijk goed bewaarde monumenten zijn voorbeelden van de kolonisatie van Edward I en van de militaire infrastructuur in die tijd.

op de werelderfgoedlijst sinds 1986

bezocht in juli 2013

0039: industrieel landschap Blaenavon (Verenigd Koninkrijk)

Het gebied rond Blaenavon toont hoe belangrijk het gebied Zuid-Wales in de 19de eeuw was als de grootste producent van ijzer en steenkool ter wereld. Alle noodzakelijke elementen zijn nog te bezichtigen: kolen- en ertsmijnen, groeves, een primitief spoorwegsysteem, hoogovens, arbeidershuisjes en de sociale infrastructuur van de gemeenschap. tijdens de jaren 1840 en 1850, toen de bevolking toenam door de toevloed van de seizoensarbeiders, werden de verspreide arbeidershuisjes met de bijbehorende schoolgebouwen, kerk en kapellen tot een geheel gesmeed door de ontwikkeling van een stad met een heleboel functies. Er stonden drie belangrijke groepen gebouwen in het gebied: één rond de ijzerfabriek, één langs de oost-west as, de huidige King street, en de laatste rond de St.-Peter's kerk.

op de werelderfgoedlijst sinds 2000

bezocht in juli 2013

0038: Aquaduct en kanaal van Pontcysyllte (Verenigd Koninkrijk)

Het aquaduct en het kanaal van Pontcysyllte uit het begin van de 19de eeuw - het tijdperk van de industriële revolutie - vormen een weg- en waterbouwkundig meesterwerk. Door het moeilijke terrein vereiste de bouw van het kanaal ingrijpende technische oplossingen, zoals een tunnel. Vooral omdat er geen sluizen werden aangelegd was dit zo. Het aquaduct van Poncysyllte is een baanbrekend waterbouwkundig meesterwerk.en een monumentale metalen constructie van de befaamde ingenierus Telford en Jessop.

op de werelderfgoedlijst sinds 2009

bezocht in juli 2013

0037: havengebied van Liverpool (Verenigd Koninkrijk)

Zes wijken in het historische centrum en de havens van de handels- en havenstad Liverpool getuigen van de ontwikkeling van een van de belangrijkste handelscentra van de wereld in de 18de en 19de eeuw. Liverpool speelde een belangrijke rol in de groei van het Britse Rijk en werd de belangrijkste havenplaats voor het massale vervoer van mensen, zoals slaven en emigranten uit Noord-europa naar Amerika. Liverpool was een pionier in de ontwikkeling van moderne doktechnieken, transportsystemen en havenmanagement. Er staat een groot aantal belangrijke commerciële, officiële en openbare gebouwen.

op de werelderfgoedlijst sinds 2004

bezocht in juli 2013

0036: belforten in België en Frankrijk (België en Frankrijk)

Belforten behoren tot de opmerkelijke burgerlijke en publieke architectuur in Europa. De belforten werden tussen de 11de en de 17de eeuw gebouwd en zijn krachtige symbolen van de overgang van een feodale naar een stedelijke maatschappij gebaseerd op handel. Terwijl Italiaanse, Duitse en Engelse steden vooral kozen voor de bouw van stadhuizen, werd in een gedeelte van Europa meer nadruk gelegd op de bouw van belforten. Vergeleken met de donjon als symbool van de adel en de klokkentoren als symbool van de kerk symboliseert het belfort de macht van de schepenen. In de loop der eeuwen gingen ze de invloed en rijkdom van de steden uitdragen.

Op de werelderfgoedlijst sinds 1999

bezocht in 2000, ...

0035: belangrijkste mijnlocaties van Wallonië (België)

De vier erfgoederen vormen en strook van 170 km lang en 3 tot 15 km breed die van oost naar west door België loopt en bestaat uit de best bewaarde mijnlocaties uit de 19de en 20ste eeuw. Als een alomvattend winningssysteem van steenkool werd het Belgische model wijdverbreid en onderwezen. Daarbij vertegenwoordigen de vier locaties de best bewaard gebleven kolenmijnen van het land. Le Grand-Hornu en Bois-du-Luc weerspiegelen de invloed van architectonische en stedelijke stromingen die verband hielden met de utopische visie van de stad op de industrie die voortkwam uit de tijd van de verlichting. Dit gold met name voor de mijn Le Grand-Hornu en de arbeidersstad die in de eerste helft van de 19de eeuw werd ontworpen. Bois-du-Luc omvat talloze gebouwen uit 1838-1909 en is een van de oudste kolenmijnen van Europa. De laatste grote Europese mijnramp vond in 1956 plaats in de mijn van Le Bois du Cazier, waarbij 262 mijnwerkers het leven verlieten.

op de werelderfgoedlijst sinds 2012

bezocht in augustus 2012

0034: oude centrum van Sigiriya (Sri Lanka)

De ruïnes van de hoofdstad die werd gebouwd door de vadermoordenaar koning Kassapa (477 - 495) liggen op de steile hellingen en op de top van een 370 meter hoge granieten piek, de Leeuwenrots, die boven de jungle uitsteekt. Een serie galerijen en trappen die uit de bek van een gigantische leeuw van baksteen en pleisterwerk komen, bieden toegang tot de plaats.

op de werelderfgoedlijst sinds: 1982

bezocht in augustus 2013